[żyliśmy pijani wolnością...]

Pokrzywa

Jedyny wiersz, z którego jestem stuprocentowo (no prawie, dziewięćdziesięciodziewięcioprocentowo) zadowolona. Wygląda na to, że jednak odrobina dużych emocji musi być, by napisać coś w miarę.
_____________________________

żyliśmy pijani wolnością
szaleni wolnym wyborem
słońcem światem i radością
leczyliśmy to co chore
i nie lubiliśmy wojen

jeden był wybór
krat kontroli pestycydów
praw autorskich krzyku
spętani kablami z ręką w nocniku
zbudziliśmy się w matriksie

Minea

No podoba mi się. Często do wierszy podchodzę czysto technicznie, ulepszam, poprawiam, dopracowuję. W przypadku wierszy nie mojego autorstwa również kieruję się zasadą 'technika przede wszystkim'. Ale ostatnio trochę się te moje nastawienie zmienia. Może to po części wina 'Stowarzyszenia Umarłych Poetów' czy też tego, że troszkę dojrzałam. Mniejsza, wysnułam jeden wniosek - w wierszu muszę też spojrzeć na emocje i uczucia (nie popadając przy tym w skrajność i oczywiście, przy dobrym wierszu). U ciebie mogłabym się poprzyczepiać, pozmieniać i powiem ci szczerze siedziałam i próbowałam coś pozmieniać, poudoskonalać, żeby ci jakoś pomóc wynieść ten wiersz na szczyty ^^ ale za każdym razem, otrzymując efekt końcowy to nie był ten sam wiersz. Kosztem tego dopracowania, stracił na emocjach.

I powiem ci szczerze, że to pierwszy wiersz w moim życiu, który właściwie chcę tylko czytać i kontemplować, a nie analizować. Tak wiele tam uczuć, emocji, ma w sobie coś żywego. Podoba mi się pierwsza zwrotka, podoba mi się druga. Przepraszam, że więcej w tym komentarzu o mnie niż o samym wierszu, ale ten wiersz dał mi dużo do myślenia. Jest świetny.

Pokrzywa

Och. Nie myślałam, że aż tak mi wyszedł, żeby nie dało się przyczepić. No, ale to chyba dobry znak, wreszcie coś mi wyszło tak, jak powinno. Tak czy inaczej, dziękuję za przeczytanie i za opinię : )
Właściwie to on się sam napisał, a wszelkie próby udoskonalania spaliły na panewce. Żyje to takie własnym życiem chyba.