Jesień

Pokrzywa

Wiersz stary, kwiecisty jak radosna łączka i aż dziwi mnie, że tak pisałam. Ale nadal mam do tego wierszozwierza sentyment i jest to jeden z kilkuset, ktory nadaje się do użytku.
Nie mordować proszę.
________________________________

Jesień. Ciepłe kolory drzew,
Szarość nieba i chłodny wiatr
W zimowy sen zapada zwierz

Jej piękno nietrwałe jest tak
Jak liści złotych sprężystość,
Jak kasztanów gładkość i blask
Zanim zdążysz się nimi zachwycić
Mijają nie poznane, niedoceniane
Jak ludzie, co tak nagle znikli
Osoby tak szybko zapomniane

Mija piękno jesieni tak szybko
Jak mija piękno młodej dziewczyny
Jak nagle się pojawiło - znikło
Umarło na zawsze za nieznane winy

I tęsknota bierze za tym,
Gdy siwe przeczesując włosy
Zmęczonymi życiem palcami
Czuje się już śmierci kosę
Co ścina liście ze złotych drzew

patkazoom262

Br, jaka niekonsekwencja interpunkcyjna! Po co te wielkie litery, jeżeli kropek brak? Tak pisano wiele lat temu, teraz pomyśleć trzeba, a nie strzelać tym czymś.

"Jej piękno nietrwałe jest tak"

Wiem, że ten wers odnosi się do jesieni, jednak na końcu pierwszej strofy mówisz o zwierzu, więc można pomyśleć, że autorka zrobiła błąd i chciała napisać "jego piękno nietrwałe jest tak"
No i co to za inwersja? Większość piszących myśli, że jak zastosuje inny szyk w wierszu, to będzie w nim więcej poezji. A tak naprawdę robi się jedno wielkie klimaciarstwo. Napisz to normalnie - "Jej piękno jest tak nietrwałe"

"Jak liści złotych sprężystość,"

To samo - po jaką cholerę inwersja? Po co udziwniać?

W drugiej strofie użyłaś trzy razy "tak" i "jak". Nie uważasz, ze to przesada? Można inaczej budować wiersz, niż porównywaniami. W ogóle te wersy:

"Jak ludzie, co tak nagle znikli
Osoby tak szybko zapomniane"

bardzo mi się nie podobają. Po pierwsze bezsensowne powtórzenie. Po drugie - jest to powtórzenie słowa, które bardzo nie lubię, jak nie jest odpowiedzią na jakieś pytanie lub gdy nie występuje w zdaniu typu: "Jest tak piękna, że wszyscy się nią zachwycają." "Tak" służy tu za głupią podporkę. Według autorki ma budować klimat, nadać poetyckości tworowi. A tymczasem nie! W wierszu zaczynają się kryć "ochy!" i "achy!", a to wcale nie jest dobre. Na siłę próbujesz wciskać poetyckość do wiersza, jakbyś myślała, ze tylko z "uniesień zapachów słodkich" (czyli inwersjami), "piękno jak jaskółka tak radosna" (czyli debilnymi podpórkami) i "śnieżne postacie" "wielkie cuda" czy "martwe szczęki" (czyli epitety) można napisać wspaniały wiersz. Mylisz się, i to bardzo. Im więcej tego nawciskasz do wiersza, tym będzie on cięższy, czytelnik nie przebrnie przez taką ilość poezji.

"Mija piękno jesieni tak szybko
Jak mija piękno młodej dziewczyny "

Powtórzenie "mija" i "piękno" Ale za bardzo nie wiem co z tym zrobić.

"Umarło na zawsze za nieznane winy"

"na zawsze" sobie daruj, bo to oczywista oczywistość, że umiera się na zawsze. Gdybyś chciała napisać, że nie na zawsze, to mogłabyś to zrobić (nie mówiąc, że to w pewnym sensie bzdura by była)

Mam nie mordować, tak? No ale jak zrobić, jeżeli w tym wierszu nic nie ma? Pomysł wtórny jak cholera, do tego wykonany tak, że wiersz mógłby się znaleźć tylko:
1) w podręczniku do polskiego do podstawówki
2) na blogu pseudopoetki
3) w jej pamiętni(cz)ku

Chcesz pisać wiersz, żeby tam się pojawiały? Bo ja bym na twoim miejscu nie chciała. Pisz normalną poezję. No tak, łatwo powiedzieć! Po prostu nie staraj się co chwila pokazywać czytelnikowi, że czyta wiersz. Ani też nie odbieraj mu radości z interpretacji. Tym tworem mi to odebrałaś - wyłożyłaś wszystko kawa na ławę. I jak ja mam cieszyć się z przeczytania tego tworu? Nic dla siebie nie znalazłam i to nie dlatego, że nie potrafię szukać, a przez autorkę. Poezja to nie proza, gdzie wszystko ładnie ma się podane.

No ale może ty chcesz pisać takie gnioty. Ciekawe, jak daleko pojedziesz. Proponuję zajrzeć na Erynie. Tak, gdybyś dodała ten wiersz, to by cię zjechali.

Pozdrawiam
Patka

Patko! Za niedostosowanie się po raz kolejny do upomnień administracji o zachowanie kultury w swoich wypowiedziach, otrzymujesz oficjalne ostrzeżenie.

Kaliope

Minea

Mnie się podobało. Nie, naprawdę nie jest bardzo źle. Na czym jak na czym, ale na poezji ja się tam znam (spytaj kogo chcesz ;P).

1) Pomysł: tu jest zgrzyt. Bo to już było, o tym się pisało i słyszało. Mimo więc Twoich najszczerszych nawet chęci nikomu się twoje wiersze nie spodobają, jeśli nie będzie czegoś nowego i mocnego. Najlepsi poeci nie piszą wiele wierszy, jak leci. Piszą raz może dwa na miesiąc czy kilka, bo czekają na dobry pomysł, inspiracji, która zapewni im miejsca na najwyższych półkach. Pomysł to połowa sukcesu, troszkę więc zawaliłaś.
2) Wykonanie: i tu kulejemy, oj, kulejemy. Jeśli piszesz pierwsze wiersze to radzę nie bawić się z interpunkcją i dużymi literami. Na nich się można mocno przejechać, a z nimi wiersz niekoniecznie zyskuje na wartości, więc radzę nie ryzykować. Widać tu mocną niekonsekwencję, o czym już wspomniała Patrycja. Gdzieś tam przemijają mi rymy. Świetnie, że próbujesz, to idzie na plus. Ale następnym razem bardziej doszlifuj.
3) Warsztat: masz potencjał, naprawdę. Miałaś myśl, która gdzieś ci tam uciekła, ale zachowałaś ją. Jeśli uda ci się z czasem zgubić patos i ściślej przedstawiać swoje uczucie, na pewno posypie się wiele pozytywnych ocen.

Czekam na dalsze Twoje publikacje, pozdrawiam gorąco,
Minea.

PS: Patko, błagam. Nie jesteś konstruktywna, bo konstruktywność polega na tym, aby autor coś z tego wyniósł. Staraj się ubrać swoje uwagi (bo są cenne) w łagodniejszą szatę i spojrzeć na tekst z innej strony.

Pozdrawiam serdecznie,
Min.

Pokrzywa

Patko, na początek poleciłabym trochę kultury. Wiesz w ogóle co to takiego?

Kaliope

Pokrzywo! Chociaż ja się kompletnie nie znam na poezji, to mnie się ten wiersz bardzo podobał. Masz dobry warsztat, nie robisz błędów – twój wiersz wciąga.

Pomysł: Tu nie zgodzę się z dziewczynami, że temat jest oklepany. Może i byłby, gdyby wiersz się interpretowało tylko w jeden sposób. Dziewczyny przede mną spojrzały na ten wiersz zbyt dosłownie. Ja rozpatrzyłam jego drugi aspekt.

Czytając twój wiersz mam wrażenie, że opisujesz nie porę roku, ale „jesień życia”. Porównujesz przemijanie ludzkiego życia do zmienności pór roku. Wiosna, to czas narodzin, lato odzwierciedla młodość, jesień – dojrzałość i starość, a zima śmierć. W tym wierszu, ja widzę tego człowieka, jak mijają powoli jego lata, starzeje się by w końcu na zawsze zapaść w zimowy sen. Najbardziej widoczne jest to w ostatniej zwrotce:

kate-rama

Ohoho, poprzedniczki powiedziały już tyle, nie wiem, czy coś jeszcze dla mnie zostało... Smile

Żart, oczywiście.

Wiesz, Pokrzywo, z poezją to jest tak, że musi się spodobać, i jak się spodoba, to nawet tomik wydadzą i będą zapraszać na slamy, na odczyty itd. Jak się nie spodoba, to Autora czeka co najwyżej sława na kumoterskich forach lub w rodzinnym gronie. Można też w ogóle z góry lać na wszystko i mieć swoją prawdę, co nie jest niczym złym, jeśli człowiek ma w głowie trochę oleju. Tym wstępem chciałam poprzedzić to, co teraz powiem: wszystko jest absolutnie subiektywne, dopóki ocenia się jednostkowo, bo jeśli przyjdzie gromada, to niechybnie stłamsi, podepcze i nie wiem, co jeszcze zrobi. W związku z tym to, czy stosujesz interpunkcję czy nie, czy wielkie litery, czy nie - to tylko Twoja sprawa. Z drugiej strony jest też sprawa czytelników, którzy powiedzą, że im się podoba albo nie.
Jako czytelnik mówię więc, że mi się ogólnie niezbyt podobało, ale jest w tym pewien potencjał - nie wiem, co planujesz, w którą stronę chcesz iść, ale życzę rozwoju. Być może już się dokonał, w końcu napisałaś, że to stary wiersz. Jeszcze z czytelniczych odczuć mam to, że interpunkcji takiej nie lubię, ale rozumiem, inwersje mnie denerwują, ale za to popływ jest całkiem fajny i czuć, że Autor już trochę w życiu napisał albo i powiedział.
Podobnie jak Kaliope czekam na jeszcze jakąś Poezję w Twoim wykonaniu, no bo opiniować po jednym tworze to tak, jak pokochać na amen od pierwszego wejrzenia. Niby można, ale przecież wiadomo, jak z tym jest.
Pozdrawiam Kasia