[M] Pełnia Księżyca

beatlesfanka

Pewnie niektórzy kojarzą z forum Erynie. Cóż, twór, do którego mam sentyment. Smacznego!

Słońce stało już wysoko nad horyzontem, gdy Martha Wright wygramoliła się wreszcie z łóżka. Ubrana była w zieloną piżamę ze smokami. Przeciągnęła się, ziewając donośnie.
-Ostra impreza musiała wczoraj być – powiedziała Martha do swojego lustrzanego odbicia. Dziewczyna była atrakcyjną brunetką – wysoka, szczupła, ładna. Studiowała stosunki międzynarodowe w Brukseli. Belgia zachęciła ją przed laty słoneczną pogodą, dobrą uczelnią, świetnymi warunkami no i możliwościami. Martha uważała się za prawdziwą obywatelkę Europy. Była silna, zdecydowana, właśnie zdobywała dobre wykształcenie, władała biegle czterema językami obcymi. Jednak jej dotychczasowe życie nie było sielanką. Martha wychowała się w Domu Dziecka, ponieważ jej rodzice zginęli w pożarze, z którego ich dwuletnia córeczka wyszła z ohydnym poparzeniem na plecach i brzuchu. Właśnie dlatego Martha nie nosiła luźnych bluzek, była nieśmiała i nie tolerowała gdy podrywali ją mężczyźni. Bała się, że gdy wreszcie wylądują w łóżku, mężczyzna odkryje poparzenia i zostawi ją samą.

Martha spojrzała przez okno od strony północnej, z którego rozciągał się widok na przepiękną, pofałdowaną dolinę, wzdłuż której wiła się rzeka Senne, która jest z pewnością najbardziej urokliwą na świecie. Z okna od strony południowej można było dojrzeć przepiękną gotycką budowlę – katedrę św. Michała Guduli z piękną rozetą tuż nad portalem i majestatycznymi wieżyczkami. Cała konstrukcja przypominała bardzo katedrę Notre Dame w Paryżu.

Godzinę później Martha stała już w pełnej krasie: ubrana, umyta i po śniadaniu, na które składała się filiżanka kawy i rogalik. Po zwykłych rannych czynnościach, Martha usiadła w fotelu i zaczęła zastanawiać się co dalej. Była niedziela, czyli dzień wolny od wykładów. Nagle zadzwonił telefon. Dziewczyna zerwała się i spojrzała na wyświetlacz. Pojawił się na nim napis po francusku numer zastrzeżony
-Halo? – powiedziała zaciekawiona do słuchawki.
-Dzień dobry, pani. Czy połączyłam się z Marthą Wright?
-Tak, przy telefonie.
-Mam na imię Agnes, pani mnie nie zna, ale ja panią znam.
-Słucham? – zapytała Martha myśląc, że to jakiś makabryczny żart.
-Czy mogłybyśmy umówić się na kawę na Grand Place za piętnaście minut? To dla mnie bardzo ważne…
-Niestety, nie dam rady dojechać tak szybko – przerwała jej Martha. – Mieszkam dość daleko od placu…
-Z Rue de L’eveque do Grand Place są przecież dwa przystanki tramwajowe – tajemnicza Agnes zdawała się być coraz bardziej podenerwowana. – Zaręczam, że zdążysz, Martha, najwyżej poczekam. Za piętnaście minut w kawiarence przy ratuszu Hôtel de Ville. Do zobaczenia!
Martha trzymała komórkę w dłoni, przez chwilę się nie poruszając. To co usłyszała, całkowicie zbiło ją z tropu. Jednak wrodzona ciekawość kazała jej pójść na to spotkanie.

* * *

Martha szła wzdłuż rzeki, płacząc żałośnie. Nie była w stanie myśleć o czymkolwiek. Chciała uciec, a jednak coś kazało jej wrócić.
-Ona wiedziała – szepnęła do siebie Martha, jednak to nie dodało jej odwagi, wręcz przeciwnie. Chwyciła zimne ręce i wrzuciła ją do rzeki. Woda natychmiast zaczęła zabarwiać się na purpurowo…

* * *

-Więc… o czym chciała pani ze mną porozmawiać? – odważyła się zapytać Martha, gdy cafe latte wjechało na stół.
Kobieta naprzeciwko niej nie była czymś szczególnie zaskakującym. Miała brązowe, kręcone włosy, ostry makijaż i uśmiech na twarzy. Nie była ani młoda, ani stara, w jej szarych oczach widoczny był lęk. Miała może ze trzydzieści lat, a ubrana była w zieloną, zwiewną spódnicę i czerwoną bluzkę na ramiączkach.
-Chciałabym z panią porozmawiać o… - Agnes wychyliła się do przodu. – O… naszej przyszłości.
-Naszej? – zdziwiła się Martha.
-Tak – pokiwała głową Agnes mocząc usta w aromatycznej kawie. – Widzisz, Martho… mamy ze sobą więcej wspólnego niż ci się wydaje.
Martha głośno wypuściła powietrze z płuc.
-Słucham – rzekła zniecierpliwiona.
-Widzisz ja… - zaczęła Agnes pewnym tonem, jednak głos jej się załamał. – Przepraszam – zwróciła się do Marthy, po raz pierwszy patrząc jej prosto w oczy. – Jakby to ująć… ja od pewnego czasu mam różne wizje. Co ciekawe są to wizje z przeszłości, choć nie wiem skąd to wiem. Raz widzę młodego żołnierza na francuskim froncie, chwilę przed śmiercią, innym razem znaną modelkę, która była w dzieciństwie bita. Do tej pory miałam cztery wizje, za każdym razem z zupełnie obcą mi osobą. Zawsze wiem, jak nazywa się ta osoba i po wizji staje mi się ona bliska. Zawiązuje się między nami taka więź…
-Ale co ja mam z tym wspólnego? – przerwała jej zniecierpliwiona Martha.
-Już mówię – powiedziała szybko Agnes. – Ale pewnego dnia miałam wizję inną niż wszystkie, chociaż nie potrafiłabym wyjaśnić na czym polegała różnica między nimi. Wizja dotyczyła ciebie, dokładnie twojej przyszłości.
-Przed chwilą mówiłaś, że miewasz wizje z przeszłości – pokiwała głową Martha, nie wierząc w prawdziwość słów jej rozmówczyni.
-Ta wizja była inna. Dotyczyła przyszłości. Twojej przyszłości.
-No i czego się dowiedziałaś?
-Niewiele mogę ci powiedzieć – powiedziała Agnes nagle tracąc całą swoją pewność siebie. Patrzyła w stolik, nerwowo się kręciła i pocierała o siebie spocone dłonie. – Widziałam wyraźnie blask księżyca. Była pełnia. Szłaś brzegiem rzeki i… płakałaś – pokiwała poważnie głową. – W tafli rzeki odbijał się księżyc, a obok jego odbicia pływał jakiś… kształt. Tylko tyle. Najwyraźniej widziałam księżyc, wiem na pewno, że była pełnia. Specjalnie sprawdziłam kiedy ona wypada.
-No i co ci wyszło? – ziewnęła Martha, na której słowa Agnes nie zrobiły zbyt wielkiego wrażenia.
-Że pełnia jest pojutrze – odparła poważnie Agnes. – Oczywiście zrobisz z tym co zechcesz. Niemniej radzę ci… nie lekceważyć mojej wizji. Jeśli to zrobisz… - dziewczyna zadrżała. – Dojdzie do straszliwych wydarzeń. Proszę cię, nie rób tego.
Martha uśmiechnęła się pod nosem.
-Na pożegnanie mam dla ciebie pewien prezent – rzekła nieco przyjaźniejszym tonem Agnes, grzebiąc w torebce. Po chwili wyjęła białą kopertę i podała ją Marcie.
Dziewczyna otworzyła kopertę i wyjęła bilet lotniczy do Sydney.
-Wiem, że cała jesteś tam– uśmiechnęła się do niej Agnes. – Bilet datowany jest na za trzy dni. Wierzę, że zachowasz się rozsądnie.
Wyszła z kawiarenki, rzuciwszy wcześniej na stolik jakieś drobne. Zostawiła Marthę sam na sam z myślami. Wszystko się zgadzało, kilka miesięcy wcześniej, Martha znalazła w Sydney świetną pracę – w niemieckim konsulacie. Robota dobrze płatna, mało absorbująca… Tylko, że Martha nie chciała mieszkać w Sydney. To miasto źle jej się kojarzyło…

* * *

Martha siedziała w pustym kościele i modliła się, trzymając różaniec mocno zaciśnięty w prawej ręce. Nawą główną przechadzał się proboszcz, gasząc po drodze świece.
-Przepraszam – zaczepił dziewczynę.
-Tak? – zapytała Martha przywołując na twarz sztuczny uśmiech. – Czym mogę służyć?
-Przepraszam, zamykamy kościół na noc. Ostatnio było pełno kradzieży – proboszcz delikatnie dawał jej do zrozumienia aby sobie poszła. Martha złapała swój szalik i wyszła ze świątyni, zrobiła kilka kroków, i… upadła, trzymając w zaciśniętej pięści drewniany różaniec.

* * *

Dwa dni później Martha obudziła się w swoim brukselskim mieszkaniu i spojrzała w sufit. Było południe, w pokoju panowała duchota. Dziewczyna dokładnie zlustrowała wzrokiem każdą ryskę na popękanym suficie. Po chwili podniosła się z wyrka i, ziewając udała się do kuchni. Cały czas miała przed oczami twarz Agnes. Czuła, że tego dnia zdarzy się coś całkowicie niespodziewanego. Po południu, Martha zajęła się czytaniem i całkowicie zapomniała o tajemniczej przepowiedni. Gdy odkładała książkę na półkę, zauważyła leżący na niej bilet do Sydney. Wzięła go ostrożnie do ręki i krzyknęła. Ktoś przyłożył jej nóż do gardła.
-Nie ruszaj się – zażądała tajemnicza osoba nieprzyjemnym, zduszonym głosem. Martha zastygła, czując jak strach ją paraliżuje. Upuściła bilet. Tymczasem osoba, która napadła na nią okazała się być młodym mężczyzną, całkiem przystojnym z falowanymi blond włosami i nieskazitelnie białymi zębami. Wyprowadził Marthę z mieszkania i szli razem przez miasto. Mężczyzna cały czas trzymał nóż na jej plecach.
-Prosto – warczał. – W prawo! W lewo!
-Do…dokąd idziemy? – zapytała zduszonym głosem Martha. Mężczyzna nie odpowiedział, jednak dziewczyna zauważyła, że idą nad Senne. Przy zatoczce, gdzie wędkarze zwykli łowić ryby stała jakaś kobieca postać i karmiła kaczki. Gdy się przybliżyli tą osobą okazał się być nie kto inny niż Agnes.
-Dobrze się spisałeś, Charlie – powiedziała Agnes. – Pozwól…
Zamachnęła się i z całej siły uderzyła Marthę w twarz. Z policzka trysnęła krew, a Martha jęknęła cicho. Agnes zamachnęła się i wymierzyła drugi cios, potem drugi i trzeci…
-To za to, że zmarnowałaś mi życie! – krzyknęła na koniec tryumfalnie i uderzyła ją z pięści w podbródek. – Twoja matka była szmatą, miała romans z moim ojcem. To przez nią on popełnił samobójstwo, a dokładniej przez to, że ta dziwka była w ciąży. Gdyby nie ty, miałabym normalną, pełną rodzinę!
Martha opadła bez sił na ziemię, Agnes i Charlie wrzucili jej bezwładne już ciało do Senny. Woda natychmiast zaczęła zabarwiać się na czerwono, a Agnes dawała Charliemu jakieś pieniądze… Razz

Zapomniałaś otagować tytuł.
Kaliope

Minea

Kaliope

Na początek kwestie techniczne.
Betesfanka po raz kolejny raz proszę cię byś otagowała tytuł!!! Gdy będę musiała prosić jeszcze raz, to się zeźlę i wyciągnę konsekwencje.

A teraz właściwy komentarz...

Moje uczucia do tego tekstu są podzielone. Można powiedzieć, że mi się i podobało i nie.
Początek sprawił, że zwichnęłam sobie szczękę od ziewania i nabiłam guza od uderzania w ścianę.
Jak można opisywać postać aż na pół opowiadania! Nie skupiłaś się w ogóle na konkretnych cechach wyglądu, charakteru etc. bohaterki tylko do jednego worka wrzuciłaś wygląd, osobowość, zainteresowania oraz miejsce zamieszkania i kształcenia. Powiało mi trochę słynnym „Miała szesnaście lat i zeszła na śniadanie"
Może to niezbyt dobry przykład, bo piszesz o lata świetlne lepiej od Trynnity i absolutnie nie chciałabym cię obrażać porównując wasze teksty, ale skojarzenie się przyplątało.

Błędów i literówek nie znalazłam, bo ich nie szukałam.
Jednak musisz jeszcze popracować nad językiem i stylem. A będzie dobrze.

To, co mi się podobało to pomysł. W większości opowiadań, bohaterka w ostatniej chwili ratowana jest przez „rycerza na białym koniu”, lub przełamuje działania klątwy, przepowiedni, etc. A tutaj odwrotnie, wszystko spełniło się, co do joty. Tchnęłaś swieżość w literaturę.
W tej kwestii jestem na Tak.
O! I powiało też horrorem.

Edit: To co mi się jeszcze podobało, to to że nie zrobiłaś z bohaterki plastikowej Mary Sue. Martha przez to, że jest taka zwykła to mi się spodobała.

Pisz dalej, pracuj nad stylem.

I proszę otaguj tekst.

Minea

patkazoom262