Ulubione postacie

ma_dziow

Temat przeniesiony z Wielkiej Sali.
Admin

A może zamiast sztucznie tworzyć kolejne tematy, dałoby się napisać też i o tych, których się nie lubi, co Pani Moderator? Hę, jak myślisz?

Ja się może troszeczkę wyłamię. Nie chcę za bardzo powtarzać się po innych. Chciałam powiedzieć, że niektórych postaci nie lubię samych w sobie, ale jako kreację postaci literackiej nawet bardzo. I tutaj Jołaśka bardzo dobrze skonstruowała nam postać Albusa Dumbledore'a - chwała jej i cześć. Nieco skopała Snape'a, a przynajmniej mnie siódmotomowe motywy nie przekonują. Snape z Deathly Hallows dla mnie nie istnieje.

Postacią, którą jestem kupić w całości jest Ron Weasley. Niedoceniany przez wszystkich, nawet fanficki Ron. Najmłodszy z braci, ciągle w ich cieniu, ale ambitny. I mądry. Czy kretyn grałby tak świetnie w szachy?

Alastor Moody - niestety go zabiła *składamy wieńce w miejscu, gdzie Harry pogrzebał jego oko*. Alastor jest dla mnie ideałem starego, porywczego, odstawionego już na boczny tor weterana. Mimo to - weterana, który nie potrafi nie walczyć.

- Minerwa McGonagall - bijemy brawa Żelaznej Damie Hogwartu. Ja ją bardzo lubię - za jej stanowczość, żelazne zasady i charakter.

Może nie przesadzajmy. Nie samym Potterem człowiek żyje i oderwijmy się od niego chociaż na chwilę. Jest tyle wspaniałych książek, a my się ograniczamy tylko do jednej?

Pratchett:

- MORT - i wszystko jasne. Jeszcze nigdy nie czytałam tak wspaniałej personifikacji Śmierci i jeszcze nigdy Śmierć nie była mi tak bliska jak właśnie ta postać ze Świata Dysku. Łamie wszelkie schematy.
*myzia Morta*
- kapitan Vimes - razem ze swoją zgrają wpada ciągle w kłopoty, ale i tak jest kochany. Dla mnie wzór wszelkich dowódców świata.
- Lord Vetinari - rządzi i wymiata.
- trzy wiedźmy (w tym najbardziej babcia i niania) - bo... są inne, po prostu Wink

Tak, wiem, znajdą się tu pewnie głosy, że Pratchett jest do bani. Otóż, moje kochane (a zwłaszca jedna Moderatorko) tego pana trzeba zrozumieć. Trzeba otworzyć swój umysł na czystą abstrakcję, na ironię i sarkazm w najczystszym tego znaczenia wydaniu i na skrzywienie rzeczywistości.

Sapkowski

Nie, nie wiedźmin. Ten był za drętwy. A Jennefer tylko męczyła psychicznie czytelnika. Jaskier był przecudowny. Książkowy oczywiście, bo filmowego tylko posłać w kosmos z biletem w jedną stronę.
Książkowy utkwił mi w pamięci w momencie jak razem z Geraltem rzucali w diabła kamieniami. Wyłam i nie mogłam się uspokoić.

I UWAGA! Nadchodzi..., nadchodzi... TAK! Tak, to on!!! Pamiętacie słynny cytat, którym zaczynała się książka? Nie pamiętacie, no to wam przypomnę:

Sarna

Och. Ja apelowałam, aby utworzono nam oddzielne forum o innych książkach, ale narazie ani widu ani słychu o takowym...

Matko, jaka ze mnie <tu sarna wymienia wszystko co niecenzuralne> kretynka. Jak mogłam zapomnieć o Żelaznej Damie Hogwartu?
Uwielbiam Minerwę. Ma swoje zasady i się ich trzyma. I te dialogi... <rozmarzona>

A z innych książek?...
Hmm... Dużo by wymieniać. Ale postaram się streścić ;P

Przede wszystkim Frodo Baggins - przykład głównego bohatera, który najchętniej rzucił by wszystko w diabły ;P Uwielbiam go.

Ciągnąc temat WP - Gandalf. On jest genialny. Pełny ironii, poczucia humoru, sterany życiem czarodziej... Nie ma to jak być emerytowanym Majarem xD

No i Aragorn. Czasem tępy kretyn wymachujący mieczem, ale król co się zowie Wink

A teraz zupełnie z innej beczki.
Winnetou - może to i śmieszne, ale jestem wielką fanką Karola Maya. A ten czerwonoskóry jest fenomenalny. Taki... wyidealizowany ;P

Hrabia Monte Christo, czyli Edmund Dantes - świetny charakter. Po prostu.

Śmierć w wydaniu Pratchetta - GENIALNE. PO PROSTU CUDOWNE. I TE CHARAKTERYSTYCZNE WYRAŻANIE SIĘ. ("zasmutkowałem się" wymiata xD ).

Vimes - podeszwy z papieru, genialni podwładni i ta inteligencja... Normalnie luz, bluz i baja bongo ;D

Geralt, jedyny polski wiedźmin na wschód od Karaibów xD Świetny. Czasem kompletnie zidiociały. Ale niektóre dialogi... Bomba Smile

I Mistrz Jaskier - och. Dla tego to ja słów nie mam Wink

O. Prawie bym zapomniała.
Mefistofeles od Goethe'go. Świetny. "Najchętniej zaraz bym się diabłu oddał gdybym, do kroćset, sam już diabłem nie był." xD

To jedynie mała cząstka... Ale chyba nie jest tego AŻ tak dużo... ;P

Miłego,
Sarna.

kate-rama

Mam zamęt w głowie w tej chwili taki, że wymienię jedynie Petroniusza. Genialna postać, nawet pomijając literacką kreację. Można powiedzieć, że tylko dzięki niemu czytałam Quo Vadis jakieś... piętnaście razy. Ech.

Pokrzywa

Ja muszę dodać Bohuna za jego pasję, za to, że jest człowiekiem, nawet jeśli zbójowatym, to z krwi i kości, a nie ganiają za nim anieli, poprawiając mu aureolkę i wciskając w dłonie poświęcony przez boga miecz, by z polskim hymnem na ustach ruszył na zbuntowanych w słusznej sprawie ludzi.
Na uwagę zasługuje także Astrid Magnussen, główna bohaterka Bialego oleandra - dziewczyna, wychowywana przez pozbawioną moralności matkę, sama nie wie, czym jest moralność. Dla niej nie ma bogów, jest tylko to, co chce. Jej próby uwolnienia się od matki, siedzącej za morderstwo, pierwsze kroki w życiu, pewne zagubienie w świecie, w którym sama musi ustalić sobie granice... jest niesamowita. Jednocześnie świadoma siebie i nie zdająca sobie sprawy niemal ze swojego istnienia. Bohaterka sprzeczna i skomplikowana, ale o jakże prostych pragnieniach.
Jerne z Ugrofińskiej wampirzycy - sama nie wiem, za co ją lubię. Jest niesympatyczna, nieprzyjemna i raczej nie miałabym wielkiej ochoty jej spotkać. Ale jej walka z rządzącą nią babcią-wampirzycą, jej absolutna obojętność wyćwiczona w szarym, węgierskim otoczeniu... co do szarego otoczenia, to wymienię jeszcze dwójkę bohaterów Darkroomu: Moranę - narratorkę powieści i Krystiana - trzepniętego geja. Oni sprawili, że zaczęłam wierzyć, że nawet życie bez wielkich wyczynów, biedne i w sumie bezcelowe może być niezmiernie ciekawe i obfitujące w dzikie przygody dnia codziennego. Bohaterowie są jednocześnie zwyczajni i niezwykli.

EDIT: Muszę dodać jeszcze Śmiercia Pratchetta. Jest świetny, genialnie wiarygodny jako postać, która nie rozumie ludzi i istoty pewnych rzeczy. Poza tym szczególnie urzekł mnie moment o kościstych kolanach z Muzyce duszy.

charlotte the harlot

Jeżeli chodzi o Pratchetta to wszystkie jego postacie są genialne i wszystkie uwielbiam i trudno mi wybrać jedną... to chyba zależy od tego, kto był bohaterem ostatniej książki, którą jego czytałam, więc obecnie pada na lorda Vetinariego.
Z "Harry'ego Pottera" kocham Lucjusza Malfoya, za jego piękne blond włosy i świetny zły charakterek (wyłączając część siódmą, gdzie strasznie zniszczono tą postać).
Urzekł mnie Virven z "Wrót" Mileny Wójtowicz, jako krwiożerczy i uroczy demon.
Uwielbiam także Marcelka, sympatycznego geja z "Klaudyny" Colette, którego strasznie pragnę poznać w normalnym życiu.
Jeżeli zaś chodzi o postacie damskie:
<myśli intensywnie>
<dalej myśli>
<myśli myśli myśli myśli>
Powrócę do tego tematu, jak wymyślę:)

Pokrzywa

Dodam jeszcze Andreasa z Nocnego czuwania Vesaasa. Wprawdzie bohater był żywy bardzo krótko, ale ten obłąkany, poczciwy morderca i zamordowany jednak wzbudził moją dużą sympatię i nadal go pamiętam, mimo kompletnego zapomnienia innych bohaterów Vesaasa. Mimo iż Vesaas tworzył niesamowite opowieści, bohaterowie nie byli tam aż tak ważni.